Kategoria: Komunikaty Biura Prezydenta

W serbskiej prasie o Nowym Sączu

W serbskiej prasie codziennej „Danas” 03.09 2008 r. ukazał się artykuł Zory Cujić
pt. "Miasto Alicji". Autorka zapoznaje czytelników ze swoimi ciepłymi wspomnieniami z Nowego Sącza. Tłumaczoną wersje artykułu przesłała na adres Dyrektora Biura Prezydenta Miasta Karina Katzer z Ambasady Rzeczpospolitej Polskiej w Belgradzie.

Pocztówka
Nowy Sącz
Miasto Alicji
Tak jak w autentycznej Brytanii nie na Piccadilly, ani Francji – na Piggalle, tak prawdziwej Polski nie znajdziecie w Krakowie ani w Warszawie. Kraków pozostaje złotą bramą polskiej kultury. Ponieważ rozwój turystyki jest szybszy niż kultury to wszystko, co polskie i jagiellońskie syntetyzuje się w „ instant”. Stolica Polski to męczennica o zaleczonych ranach, to metropolia, która ze swoich szklanych drapaczy chmur a la Nowy York wysyła białego polskiego orła do nowego, surowego ale swobodnego lotu. Opanowane chęcią dogonienia czasu, te wielkie miasta są coraz bardziej Wielkim Światem, a coraz mniej – Polską.
Polska - to skromni, pracowici i pełni nadziei ludzie. To domy, ulice Nowego Sącza. To miasteczko wielkością i ukształtowaniem terenu przypomina Valjevo: łagodna falistość nad rzeką, na miarę człowieka. Dystyngowany choć niewielki Ratusz stoi po środku kwadratowego Rynku, obszytego dwoma wianuszkami dwupiętrowych kamienic. Dwa bulwary prowadzą ludzi do kilku miejskich „sypialni” i centrów handlowych wybudowanych na obrzeżach tego miasteczka w czasach gdy zburzony został Mur( Berliński) i - to już wszystko. W wielkiej Polsce z pewnością jest jeszcze setki takich miasteczek, bez jakiegokolwiek znaczenia dla europejskich geografii, polityki, historii i szlaków turystycznych. Nowy Sącz ma jeszcze mniejsze znaczenie - bo ma pecha, każde jego echo zatraca się w dźwięcznych nazwach Zakopanego i Krakowa znajdujących się w jego pobliżu. Miasteczko to jest jednak znane setkom nie Polaków . Nam, których po bezdrożach świata wynalazła Alicja. Dzięki niej, Julie czy Charlesowi, w tym miasteczku my Albańczycy, my Bośniacy, my Bułgarzy, my Chorwaci, my Mołdawianie, my Romowie, my Tatarzy, my Ukraińcy od lat już uzyskujemy wiedzę i tytuły „wysoko wykwalifikowanych mieszkańców”. Uczą nas, że każdy mieszkaniec jest ogromnie ważny i znaczący. My, Serbowie należymy do najgorszych uczniów - uparcie, latami powtarzamy te same błędy i pozostajemy w tyle…..
W ciągu tych lat dla mnie nie istniała ważniejsza miejscowość niż Nowy Sącz. Obserwuję jak pomnaża swoje ciche, uporządkowane ulice, grzecznych kierowców na przejściach dla pieszych, głośne neony i znaki towarowe…
Będąc świadkiem ogromnych przemian z radością kibicuję tym urzeczywistnionym iluzjom ale i nie odstępowaniu od skromności – od wytworzonych przez rzemieślników skórzanych kapci, chłopskich emaliowanych garnuszków we wzorki z grzybkami i jagodami, od wiosennych, anemicznych obwarzanków w gablotach własnej produkcji i mlecznych barów (w których czerwienią się ze wstydu barszcz i coca- cola, które nie dawno zawarły znajomość).
Wszystko to razem wzięte to ważna historia poświęcona uwolnieniu i godnym dojrzewaniu mieszkańców. I to właśnie przez tę historię nie mam czasu zajmować się perfekcjonistycznymi i słusznie zarozumiałymi państwami, bo stale przepisuję, fotokopiuję i powszechnie rozdaję – Nowy Sącz. Dla nas mogłoby to być kierunkowskazem.
Nauczyłam się w jaki sposób się do niego dochodzi: z drogi cierpień, porażek i apatii, należy stanowczo i solidarnie skręcać na drogę dyscypliny i pracy. Nauczyłam się, że do celu nie podąża się ani w ciemnościami na czterech szybkich kołach i że na drogę do niego prowadzącą warto jest zabrać, drogocenne przecież, emaliowane garnuszki.


Zora Cujić

Autor: -
Dodano: 2008-09-17 00:00:00